NH Nieuws

De politie heeft herkenbare beelden getoond van twee verdachten die een man van 19 jaar dinsdagavond 8 oktober vorig jaar zwaar mishandelden in een uitgaansgebied in Alkmaar. Op de grond krijgt hij klappen en schoppen tegen zijn lichaam en hoofd. 

Rond 21.30 uur ontstaat een confrontatie tussen twee groepen jongeren. Nadat de situatie lijkt te zijn gekalmeerd, gaan beide groepen uit elkaar. Later die avond verlaat één van de mannen uit de ene groep alleen een kroeg.

De 19-jarige man loopt via de Magdalenenstraat in de richting van het Waagplein. Ter hoogte van de straat Ramen waar hij de groep wederom tegenkomt, wordt hij mishandeld door de groep.

“Wij houden er rekening mee dat die eerdere confrontatie de aanleiding is geweest voor deze grove mishandeling”, aldus Felicity Bijnaar, woordvoerder van politie Noord-Holland.

De mishandeling is gefilmd en die beelden zijn verspreid. Daarop is te zien hoe het slachtoffer meerdere keren tegen zijn hoofd en lichaam wordt geschopt.

De politie heeft twee mannen als hoofdverdachten aangemerkt. Ze hebben een week de tijd gehad om zich bij de politie te melden, maar hebben dat na de vorige uitzending van Bureau NH niet gedaan. Daarom zijn hun beelden dit keer volledig herkenbaar getoond.

Beide verdachten hebben donker haar, opgeschoren aan de zijkanten. Ze dragen donkere schoenen en een donkere jas. Eén van hen heeft een rechthoekige, donkere leren schoudertas met rode accenten in de schouderband.

Fotograaf Robert Gort uit Avenhorn zette de onlangs overleden Rob de Nijs met regelmaat op de gevoelige plaat. In zijn archief zijn ruim 25.000 foto's van De Nijs terug te vinden. Er ontstond er een warme vriendschap tussen de fotograaf en het popicoon. Aan de hand van vijf foto's halen we herinneringen op.

"Is het gelukt jongen, heb je mooie foto's kunnen maken?" Met die woorden maakte Robert Gort voor het eerst kennis met Rob de Nijs tijdens een optreden in het Circustheater in Scheveningen in 2013. "Het was een zeer aimabele man, altijd vriendelijk en hij voelde zich voor niemand te goed. What you see is what you get. Na afloop dronk hij altijd een Belgisch biertje en kwam er een bittergarnituurtje op tafel en dan vroeg hij altijd om er eentje mee te drinken."

De Nijs was onder de indruk van de foto's van Gort, die ook veel andere artiesten en bands fotografeert. De Nijs nodigde hem daarna persoonlijk uit voor een optreden in Carré.

Frank Jansen, de manager van De Nijs, typeerde Gort als een zogenaamde 'fly on the wall': je ziet hem niet, maar hij komt met de mooiste beelden thuis. "Ik probeer altijd foto's te maken waarbij ik de sfeer en de zaal meeneem. Ook probeer ik nooit in de weg te lopen. Die opstelling waardeerde Rob waardoor er uiteindelijk een jarenlange samenwerking ontstond."  

De fotograaf was vaak te vinden bij optredens van De Nijs, met name in het noorden van Noord-Holland, waar Gort werkt en woont. Uniek waren volgens hem de optredens in 't Kerkhuys in Spanbroek. De Nijs woonde een aantal jaren in het West-Friese dorp en kwam graag terug voor intieme optredens. "Hoewel het niet lucratief was vond hij het gewoon echt fantastisch om daar op te treden. Hij had echt een band met het dorp."

Ook in Hoorn bij Schouwburg Het Park trad De Nijs graag op. "Hij kwam daar erg graag en bleef ook lang hangen. De band, de geluidstechnici, iedereen was al naar huis maar dan zaten wij met een klein clubje nog gezellig te kletsen over koetjes en kalfjes. Hij was niet meer de muzikant en ik niet meer de fotograaf, we deden samen letterlijk het licht uit. Dat zijn de kleine momenten die ik ontzettend koester."

Dat De Nijs al een tijdje leed aan Parkinson wist Gort al wat eerder dan de rest van Nederland. Na een optreden in De Vest in Alkmaar spraken ze daarover. "Je zag hem ieder jaar een beetje achteruit gaan. Je zag dat hij moeite had om zijn lijf onder controle te houden. Hij was daar wel heel open over en accepteerde het. 'Ik heb die rotziekte en het wordt alleen maar slechter. Maar gelukkig doet mijn stem het nog en genieten mensen er nog van. Ik blijf zingen totdat het echt niet meer gaat', vertelde hij me. Dat was heel confronterend."

Door de slopende ziekte moest De Nijs afscheid nemen van het artiestenleven. In november 2021 gaf hij daarom een groot afscheidsconcert in België. Gort werd ook uitgenodigd om dit vast te leggen en maakte daar een foto die uiteindelijk voor de cover van de tweedelige documentaire van Eric Coens 'Voor het Laatst' is gebruikt. De foto is ook te zien in de achtergrond van verschillende theatervoorstellingen waarbij de muziek van Rob wordt geëerd en op de website van De Nijs

"Het is mijn favoriete foto van Rob. Je ziet een breekbare maar trotse en dankbare man. Je ziet ook de emotie in zijn blik, hij had het zwaar maar hij moest afscheid nemen van zijn fans." En ook Rob vond de foto mooi. "Rob was er verliefd op. Hij hield erg van zwart-wit vooral toen hij wat ouder werd. Het maakt je tijdloos. Kleur kan mooi zijn maar ook afleiden."

Na het afscheid van zijn Belgische fans wilde De Nijs ook afscheid nemen in Nederland. Corona gooide echter roet in het eten. "Hij kreeg zelf ook corona en de vraag was of hij nog in staat was om dat te doen. Hij is daarna nog naar een revalidatiecentrum gegaan om zijn stem weer te trainen. Hij voelde zich verplicht om ook hier afscheid te nemen. Dat is uiteindelijk gelukt en dat zegt veel over zijn doorzettingsvermogen."

Ook Gort werd voor de allerlaatste show in Amsterdam uitgenodigd. "Ik was een van de uitverkorenen. Zo voelt dat ook echt. Het was een enorme eer om dat mee te mogen maken. Het was ook niet normaal zwaar. De foto waarbij zijn zoon Julius hem een knuffel geeft is mooi maar ook erg aangrijpend. Bij het laatste nummer van het afscheidsconcert 'Niet voor het laatst' heb ik mijn fototoestel weggelegd en ben ik echt gaan luisteren. Toen liepen de tranen wel over mijn wangen." 

Het overlijden van Rob kwam voor Gort niet onverwacht. Zondag plaatste hij nog een foto op zijn Facebookpagina van de zanger met de zin: 'Konden we sommige dingen maar beïnvloeden'. Niet wetende dat hij die dag ook was overleden.

"Daar krijg je dan wel ijskoude rillingen van. We zijn een popicoon verloren maar ik ben voor hem ook opgelucht dat er aan de lijdensweg een eind komt. Het was een voorecht om hem te mogen fotograferen, dit heeft veel deuren voor mij geopend en een enorme lading mooie herinneringen voor altijd diep in mijn hart", aldus Gort.

Hij was verzetsstrijder, Nobelprijswinnaar, hoofdredacteur van De Telegraaf en Het Parool, minister van Justitie en oprichter van de UNHCR. Er zijn weinigen die in het relatief korte leven van Bussumer Gerrit Jan van Heuven Goedhart zoveel bereikten als hij. Toch hebben veel Nederlanders vermoedelijk nog nooit van hem gehoord. Met een nieuw straatnaambord  in Bussum hoopt initiatiefnemer Margreet de Broekert daar nu verandering in te brengen. 

Op 19 maart 1901 kwam Gerrit Jan van Heuven Goedhart ter wereld, vlak boven de Bussumse boekhandel LOS. Zijn vader was eigenaar van de zaak en de familie Goedhart woonde vlak boven de winkel. Niemand had toen nog enig idee dat de jongste van de twee zoons misschien wel één van de belangrijkste personen uit de recente Nederlandse geschiedenis zou worden.

Gerrit Jan volgde een rechtenstudie aan de Rijksuniversiteit Leiden en werd op 28-jarige leeftijd hoofdredacteur bij De Telegraaf. Jaren later verzette hij zich fel tegen nazi-Duitsland en schreef hij artikelen voor het destijds illegale Het Parool. De Duitsers hadden de jacht op hem geopend, maar hij wist te ontvluchten. Zijn oudere broer overleefde de oorlog niet.

Vlak voor het einde van de Tweede Wereldoorlog werd Gerrit Jan minister van Justitie. Kort daarna werd hij Eerste Kamerlid voor de PvdA en richtte hij de UNHCR op, de vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties. Namens die organisatie nam hij in 1955 de Nobelprijs voor de Vrede in ontvangst. 

Een jaar later, in 1956, overleed hij op 55-jarige leeftijd plotseling tijdens een tenniswedstrijd in Genève. 

Gedurende zijn leven woonde hij nog meerdere keren in Bussum. Toch is hij op dit moment bij slechts een handjevol inwoners van het dorp bekend, tot verdriet van schrijver en historicus Margreet de Broekert. "Ik vond dat er iets moest gebeuren zodat iedere Bussumer wist wat voor een bijzondere man hier vandaan komt."

Dankzij haar inzet heeft Gerrit Jan van Heuven Goedhart nu zijn eigen plein in zijn geboortedorp. "Het was niet makkelijk om dit voor elkaar te krijgen. Ook was niet iedereen het eens met de plek; het is 'maar' een parkeerterrein. Maar alles in Bussum had al een naam, dus het kon niet echt anders."

Toch straalt ze als ze het nieuwe bord ziet hangen, onthuld door de 87-jarige dochter van Gerrit Jan. "Hij had het vast mooi gevonden. En het zit vlak naast de plek waar hij het levenslicht zag: boekhandel LOS", aldus De Broekert.

Zie bovenstaande video voor beelden van de onthulling en een gesprek met dochter La Lau van Heuven Goedhart. 

Restauranteigenaar Jos (64) hoort vandaag of zijn belagers ook in hoger beroep veroordeeld worden tot jarenlange celstraffen. Vorig jaar werd de eigenaar van restaurant Ons Ding in IJmuiden zeer zwaar toegetakeld door twee mannen. De vader (61) en zoon (30) uit Velsen-Zuid kregen eerder celstraffen van 2,5 en 4 jaar opgelegd. 

"Dat hoger beroep van twee weken geleden was nog veel zwaarder dan de eerdere zaak", vindt Annelies, de vrouw van Yosry Baba, roepnaam Jos. Sommige willekeurige lettergrepen fluistert ze, omdat haar stem even wegvalt. "Dat komt door de stress", de dagen voor de eerdere uitspraak had ze precies hetzelfde.

Weer kregen ze de camerabeelden van de mishandeling te zien. Annelies: "Stukje voor stukje werd de video afgespeeld en stopgezet, afgespeeld en stopgezet. Het duurde heel lang."

Op de video van februari vorig jaar, zijn twee incidenten te zien. Eerst ontstaat aan de de bar van Ons Ding een woordenwisseling tussen Jos en de nu 30-jarige verdachte. Die laatste gooit pardoes zijn hele gewicht achter een vuistslag met gestrekte arm. Er springen meteen mensen tussen en de man wordt naar buiten gedirigeerd.

Maar hij komt later die avond terug, samen met de andere verdachte, zijn vader. Als Jos aan het einde van de werkdag met Annelies het restaurant uitloopt, duwen ze hem terug naar binnen, op de grond. 

De zoon slaat er bijna een minuut lang op los, de vader deelt ook nog een paar trappen uit. "Met zijn werkschoenen", zegt Jos. "Daarom zitten er nu na een operatie zes pinnen in m'n rug. Die gaan er voorlopig niet uit."

"Ik heb ze vergeven", zegt Jos nu, thuis op de bank. Uit het raam kan je Ons Ding net niet zien. "Ik praat ook niet slecht over ze, nooit." Hij gelooft dat hij daarmee het goede doet: "Als ik ze hun zonden niet vergeef. vergeeft god mij ook niet de mijne. Niemand heeft er iets aan als ik boos blijf. Zij niet, wij niet." 

Annelies houdt haar smeulende sigaret naast haar gezicht en kijkt peinzend naar 'haar gammele Jos'. "Jij hebt waarschijnlijk de beste houding, maar ik kan dat niet. Ik hoef ze nooit meer te zien." Dat is Jos met z'n vrouw eens: "Nee, ik wil ze ook niet meer zien."

Jos en Annelies' restaurant was na de mishandeling ruim 8 maanden dicht, maar is gelukkig nu alweer bijna een half jaar open. Daar zijn ze ook het liefst: in hun eigen zaakje aan Plein 1945, tussen de mensen.

Annelies: "Die steunen ons zo erg. Laatst gaf een mevrouw ons uit het niets 91,35 euro. Lief, maar een gek, specifiek bedrag, toch? Wat bleek: ze had in een boekje altijd bijgehouden wat ze door de jaren heen van ons gekregen had, en nu kwam ze dat teruggeven."

Ons Ding is hun alles, maar er is wel iets fundamenteel veranderd sinds de mishandeling. Eerst wilden Jos en Annelies zelf, uit liefhebberij 'doorwerken tot ze er bij neervallen'. Nu móeten ze wel doorwerken om brood op de plank te hebben, ondanks een geldinzamelingsactie die ze erg heeft geholpen. De tijdelijke sluiting en ziekenhuisbonnetjes hebben er behoorlijk ingehakt.

Jos' lijst van ongemakken is nog steeds lang. Zo werkt hij maximaal 1,5 uur op een dag. Laatst liet zijn tand opeens los, waarschijnlijk als gevolg van de allerlei beschadigingen in zijn mond, door de klappen. Nu vraagt hij zich af: gaan m'n tanden één voor één uitvallen?

En z'n zicht wordt nooit meer als vroeger: aan één kant ziet hij 'nog maar zestig procent' en wazig. "Als ik op m'n zij lig, zie ik dubbel."

Misschien nog wel erger is de angst, die het echtpaar nog steeds in de greep houdt. Ze komen liever niet meer buiten. "Ik loop ook nooit alleen van huis naar de zaak, of terug", zegt Jos. Zijn broer of een vriend is altijd bij hem, al hoeft hij alleen maar een plein over te steken. 

"Het ging wel wat beter", zegt Annelies over Jos. Tot hij laatst, eigenlijk voor het eerst, zijn eigen ziekenhuisfoto's terugzag. Dat gaf hem wéér een knauw. Jos: "Ik heb er tot nu toe altijd over gepraat alsof ik het over iemand anders had, nu drong pas bij mezelf het besef door van hoe ik erbij lag."

"Dit alles heeft ook nog iets goeds gebracht", geeft Jos het gesprek meteen weer een positieve draai: "Ik ben nog nooit zo gek geweest op Annelies als nu." Hij knipoogt. "Zelfs niet vroeger." Annelies: "Onze band is nog sterker, daar komt echt niks meer tussen."

De rechter doet naar verwachting aan het begin van de middag uitspraak in het hoger beroep. 

Restauranteigenaar Jos (64) hoort vandaag of zijn belagers ook in hoger beroep veroordeeld worden tot jarenlange celstraffen. Vorig jaar werd de eigenaar van restaurant Ons Ding in IJmuiden zeer zwaar toegetakeld door twee mannen. De vader (61) en zoon (30) uit Velsen-Zuid kregen eerder celstraffen van 2,5 en 4 jaar opgelegd. 

"Dat hoger beroep van twee weken geleden was nog veel zwaarder dan de eerdere zaak", vindt Annelies, de vrouw van Yosry Baba, roepnaam Jos. Sommige willekeurige lettergrepen fluistert ze, omdat haar stem even wegvalt. "Dat komt door de stress", de dagen voor de eerdere uitspraak had ze precies hetzelfde.

Weer kregen ze de camerabeelden van de mishandeling te zien. Annelies: "Stukje voor stukje werd de video afgespeeld en stopgezet, afgespeeld en stopgezet. Het duurde heel lang."

Op de video van februari vorig jaar, zijn twee incidenten te zien. Eerst ontstaat aan de de bar van Ons Ding een woordenwisseling tussen Jos en de nu 30-jarige verdachte. Die laatste gooit pardoes zijn hele gewicht achter een vuistslag met gestrekte arm. Er springen meteen mensen tussen en de man wordt naar buiten gedirigeerd.

Maar hij komt later die avond terug, samen met de andere verdachte, zijn vader. Als Jos aan het einde van de werkdag met Annelies het restaurant uitloopt, duwen ze hem terug naar binnen, op de grond. 

De zoon slaat er bijna een minuut lang op los, de vader deelt ook nog een paar trappen uit. "Met zijn werkschoenen", zegt Jos. "Daarom zitten er nu na een operatie zes pinnen in m'n rug. Die gaan er voorlopig niet uit."

"Ik heb ze vergeven", zegt Jos nu, thuis op de bank. Uit het raam kan je Ons Ding net niet zien. "Ik praat ook niet slecht over ze, nooit." Hij gelooft dat hij daarmee het goede doet: "Als ik ze hun zonden niet vergeef. vergeeft god mij ook niet de mijne. Niemand heeft er iets aan als ik boos blijf. Zij niet, wij niet." 

Annelies houdt haar smeulende sigaret naast haar gezicht en kijkt peinzend naar 'haar gammele Jos'. "Jij hebt waarschijnlijk de beste houding, maar ik kan dat niet. Ik hoef ze nooit meer te zien." Dat is Jos met z'n vrouw eens: "Nee, ik wil ze ook niet meer zien."

Jos en Annelies' restaurant was na de mishandeling ruim 8 maanden dicht, maar is gelukkig nu alweer bijna een half jaar open. Daar zijn ze ook het liefst: in hun eigen zaakje aan Plein 1945, tussen de mensen.

Annelies: "Die steunen ons zo erg. Laatst gaf een mevrouw ons uit het niets 91,35 euro. Lief, maar een gek, specifiek bedrag, toch? Wat bleek: ze had in een boekje altijd bijgehouden wat ze door de jaren heen van ons gekregen had, en nu kwam ze dat teruggeven."

Ons Ding is hun alles, maar er is wel iets fundamenteel veranderd sinds de mishandeling. Eerst wilden Jos en Annelies zelf, uit liefhebberij 'doorwerken tot ze er bij neervallen'. Nu móeten ze wel doorwerken om brood op de plank te hebben, ondanks een geldinzamelingsactie die ze erg heeft geholpen. De tijdelijke sluiting en ziekenhuisbonnetjes hebben er behoorlijk ingehakt.

Jos' lijst van ongemakken is nog steeds lang. Zo werkt hij maximaal 1,5 uur op een dag. Laatst liet zijn tand opeens los, waarschijnlijk als gevolg van de allerlei beschadigingen in zijn mond, door de klappen. Nu vraagt hij zich af: gaan m'n tanden één voor één uitvallen?

En z'n zicht wordt nooit meer als vroeger: aan één kant ziet hij 'nog maar zestig procent' en wazig. "Als ik op m'n zij lig, zie ik dubbel."

Misschien nog wel erger is de angst, die het echtpaar nog steeds in de greep houdt. Ze komen liever niet meer buiten. "Ik loop ook nooit alleen van huis naar de zaak, of terug", zegt Jos. Zijn broer of een vriend is altijd bij hem, al hoeft hij alleen maar een plein over te steken. 

"Het ging wel wat beter", zegt Annelies over Jos. Tot hij laatst, eigenlijk voor het eerst, zijn eigen ziekenhuisfoto's terugzag. Dat gaf hem wéér een knauw. Jos: "Ik heb er tot nu toe altijd over gepraat alsof ik het over iemand anders had, nu drong pas bij mezelf het besef door van hoe ik erbij lag."

"Dit alles heeft ook nog iets goeds gebracht", geeft Jos het gesprek meteen weer een positieve draai: "Ik ben nog nooit zo gek geweest op Annelies als nu." Hij knipoogt. "Zelfs niet vroeger." Annelies: "Onze band is nog sterker, daar komt echt niks meer tussen."

De rechter doet naar verwachting aan het begin van de middag uitspraak in het hoger beroep. NH heeft ook de advocaten van de verdachten vragen gesteld over de uitspraak, maar nog geen antwoord ontvangen.

Fotograaf Robert Gort uit Avenhorn zette de onlangs overleden Rob de Nijs met regelmaat op de gevoelige plaat. In zijn archief zijn ruim 25.000 foto's van De Nijs terug te vinden. Er ontstond er een warme vriendschap tussen de fotograaf en het popicoon. Aan de hand van vijf foto's halen we herinneringen op.

"Is het gelukt jongen, heb je mooie foto's kunnen maken?" Met die woorden maakte Robert Gort voor het eerst kennis met Rob de Nijs tijdens een optreden in het Circustheater in Scheveningen in 2013. "Het was een zeer aimabele man, altijd vriendelijk en hij voelde zich voor niemand te goed. What you see is what you get. Na afloop dronk hij altijd een Belgisch biertje en kwam er een bittergarnituurtje op tafel en dan vroeg hij altijd om er eentje mee te drinken."

De Nijs was onder de indruk van de foto's van Gort, die ook veel andere artiesten en bands fotografeert. De Nijs nodigde hem daarna persoonlijk uit voor een optreden in Carré.

Frank Jansen, de manager van De Nijs, typeerde Gort als een zogenaamde 'fly on the wall': je ziet hem niet, maar hij komt met de mooiste beelden thuis "Ik probeer altijd foto's te maken waarbij ik de sfeer en de zaal meeneem. Ook probeer ik nooit in de weg te lopen. Die opstelling waardeerde Rob waardoor er uiteindelijk een jarenlange samenwerking ontstond."  

De fotograaf was vaak te vinden bij optredens van De Nijs, met name in het noorden van Noord-Holland, waar Gort werkt en woont. Uniek waren volgens hem de optredens in 't Kerkhuys in Spanbroek. De Nijs woonde een aantal jaren in het West-Friese dorp en kwam graag terug voor intieme optredens. "Hoewel het niet lucratief was vond hij het gewoon echt fantastisch om daar op te treden. Hij had echt een band met het dorp."

Ook in Hoorn bij Schouwburg Het Park trad De Nijs graag op. "Hij kwam daar erg graag en bleef ook lang hangen. De band, de geluidstechnici, iedereen was al naar huis maar dan zaten wij met een klein clubje nog gezellig te kletsen over koetjes en kalfjes. Hij was niet meer de muzikant en ik niet meer de fotograaf, we deden samen letterlijk het licht uit. Dat zijn de kleine momenten die ik ontzettend koester."

Dat De Nijs al een tijdje leed aan Parkinson wist Gort al wat eerder dan de rest van Nederland. Na een optreden in De Vest in Alkmaar spraken ze daarover. "Je zag hem ieder jaar een beetje achteruit gaan. Je zag dat hij moeite had om zijn lijf onder controle te houden. Hij was daar wel heel open over en accepteerde het. Ik heb die rotziekte en het wordt alleen maar slechter", vertelde hij me. "Maar gelukkig doet mijn stem het nog en genieten mensen er nog van. Ik blijf zingen totdat het echt niet meer gaat. Dat was heel confronterend."

Door de slopende ziekte moest De Nijs afscheid nemen van het artiestenleven. In november 2021 gaf hij daarom een groot afscheidsconcert in België. Gort werd ook uitgenodigd om dit vast te leggen en maakte daar een foto die uiteindelijk voor de cover van de tweedelige documentaire van Eric Coens 'Voor het Laatst' is gebruikt. De foto is ook te zien in de achtergrond van verschillende theatervoorstellingen waarbij de muziek van Rob wordt geëerd en op de website van De Nijs

"Het is mijn favoriete foto van Rob. Je ziet een breekbare maar trotse en dankbare man. Je ziet ook de emotie in zijn blik, hij had het zwaar maar hij moest afscheid nemen van zijn fans." En ook Rob vond de foto mooi. "Rob was er verliefd op. Hij hield erg van zwart-wit vooral toen hij wat ouder werd. Het maakt je tijdloos. Kleur kan mooi zijn maar ook afleiden."

Na het afscheid van zijn Belgische fans wilde De Nijs ook afscheid nemen in Nederland. Corona gooide echter roet in het eten. "Hij kreeg zelf ook corona en de vraag was of hij nog in staat was om dat te doen. Hij is daarna nog naar een revalidatiecentrum gegaan om zijn stem weer te trainen. Hij voelde zich verplicht om ook hier afscheid te nemen. Dat is uiteindelijk gelukt en dat zegt veel over zijn doorzettingsvermogen."

Ook Gort werd voor de allerlaatste show in Amsterdam uitgenodigd. "Ik was een van de uitverkorenen. Zo voelt dat ook echt. Het was een enorme eer om dat mee te mogen maken. Het was ook niet normaal zwaar. De foto waarbij zijn zoon Julius hem een knuffel geeft is mooi maar ook erg aangrijpend. Bij het laatste nummer van het afscheidsconcert 'Niet voor het laatst' heb ik mijn fototoestel weggelegd en ben ik echt gaan luisteren. Toen liepen de tranen wel over mijn wangen." 

Het overlijden van Rob kwam voor Gort niet onverwacht. Zondag plaatste hij nog een foto op zijn facebookpagina van de zanger met de zin 'konden we sommige dingen maar beïnvloeden' niet wetende dat hij die dag ook was overleden.

"Daar krijg je dan wel ijskoude rillingen van. We zijn een popicoon verloren maar ik ben voor hem ook opgelucht dat er aan de lijdensweg een eind komt. Het was een voorecht om hem te mogen fotograferen, dit heeft veel deuren voor mij geopend en een enorme lading mooie herinneringen voor altijd diep in mijn hart", aldus Gort.

Hij was verzetsstrijder, Nobelprijswinnaar, hoofdredacteur van De Telegraaf en Het Parool, minister van Justitie en oprichter van de UNHCR. Er zijn weinigen die in het relatief korte leven van Bussumer Gerrit Jan van Heuven Goedhart zoveel bereikten als hij. Toch hebben veel Nederlanders vermoedelijk nog nooit van hem gehoord. Met een nieuw straatnaambord  in Bussum hoopt initiatiefnemer Margreet de Broekert daar nu verandering in te brengen. 

Op 19 maart 1901 kwam Gerrit Jan van Heuven Goedhart ter wereld, vlak boven de Bussumse boekhandel LOS. Zijn vader was eigenaar van de zaak en de familie Goedhart woonde vlak boven de winkel. Niemand had toen nog enig idee dat de jongste van de twee zoons misschien wel één van de belangrijkste personen uit de recente Nederlandse geschiedenis zou worden.

Gerrit Jan volgde een rechtenstudie aan de Rijksuniversiteit Leiden en werd op 28-jarige leeftijd hoofdredacteur bij De Telegraaf. Jaren later verzette hij zich fel tegen nazi-Duitsland en schreef hij artikelen voor het destijds illegale Het Parool. De Duitsers hadden de jacht op hem geopend, maar hij wist te ontvluchten. Zijn oudere broer overleefde de oorlog niet.

Vlak voor het einde van de Tweede Wereldoorlog werd Gerrit Jan minister van Justitie. Kort daarna werd hij Eerste Kamerlid voor de PvdA en richtte hij de UNHCR op, de vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties. Namens die organisatie nam hij in 1955 de Nobelprijs voor de Vrede in ontvangst. 

Een jaar later, in 1956, overleed hij op 55-jarige leeftijd plotseling tijdens een tenniswedstrijd in Genève. 

Gedurende zijn leven woonde hij nog meerdere keren in Bussum. Toch is hij op dit moment bij slechts een handjevol inwoners van het dorp bekend, tot verdriet van schrijver en historicus Margreet de Broekert. "Ik vond dat er iets moest gebeuren zodat iedere Bussumer wist wat voor een bijzondere man hier vandaan komt."

Dankzij haar inzet heeft Gerrit Jan van Heuven Goedhart nu zijn eigen plein in zijn geboortedorp. "Het was niet makkelijk om dit voor elkaar te krijgen. Ook was niet iedereen het eens met de plek; het is 'maar' een parkeerterrein. Maar alles in Bussum had al een naam, dus het kon niet echt anders."

Toch straalt ze als ze het nieuwe bord ziet hangen, onthuld door de 87-jarige dochter van Gerrit Jan. "Hij had het vast mooi gevonden. En het zit vlak naast de plek waar hij het levenslicht zag: boekhandel LOS", aldus De Broekert.

Zie bovenstaande video voor beelden van de onthulling en een gesprek met dochter La Lau van Heuven Goedhart.